Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Φτάνοντας στο χωριό όπου ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να μαζεύεται πέριξ του μεγάλου πλατάνου της πλατείας, πήγαμε στη γραμματεία του αγώνα που ήταν μέσα… στην Εκκλησία του χωριού που προφανώς δεν λειτουργούσε εκείνη τη Κυριακή. Παραλάβαμε την σακούλα που εκτός του νούμερου με το chip χρονομέτρησης από την chronosystems είχε ένα πολύ χρηστικό σακίδιο πλάτης με μία μπάρα στη εξωτερική τσέπη και το κουπόνι σίτισης για το μεταγωνιστικό γεύμα που προσφέρθηκε δωρεάν σε όλους τους δρομείς που έτρεξαν. Επίσης, παρότι ο καιρός ήταν σύμμαχος με καθαρή ατμόσφαιρα και όχι πολύ ζέστη, η διοργάνωση για αυτούς που κρύωναν το πρωί προσέφερε δωρεάν ζεστό τσάι βουνού, από τον Χελμό φυσικά…

Λίγο πριν την εκκίνηση, στη σύντομη τεχνική ενημέρωση από τον Νίκο Διαμάντη, ψυχή του αγώνα και εκ των διοργανωτών, τονίστηκαν τα δύσκολα σημεία της κάθε διαδρομής αλλά και το χρονικό όριο “πόρτα” που είχαν οι δρομείς της μεγάλης διαδρομής για να φτάσουν  μέχρι το ψηλότερο σημείο του αγώνα στην κορυφή της Νεραιδοράχης (υψόμετρο 2315μ). H εκκίνηση και για τους δύο αγώνες δόθηκε στις 9:30 από την πλατεία του χωριού, με τον κόσμο να ξεχύνεται στο αρχικό ασφάλτινο ανηφορικό κομμάτι.

Μετά από 500 μέτρα η διαδρομή έμπαινε σε ορειβατικό μονοπάτι σχετικά μεγάλης ανηφορικής κλίσης αφού μέσα σε 2.5 περίπου χιλιόμετρα ανέβηκε 600 μέτρα υψομετρικής, κινούμενο βέβαια μέσα σε ελατόδασος ιδιαίτερης ομορφιάς. Μετά από σύντομη κατηφόρα και τον 1^ο σταθμό ανεφοδιασμού, τον οποίο συναντούσαμε και κατά την επιστροφή ως τελευταίο σταθμό του αγώνα, ακολουθούσε η απότομη αλλά σύντομη ανάβαση μέχρι ένα χαρακτηριστικό  βράχινο πέρασμα, οι ντόπιοι το ονομάζουν “Λαγόπιασμα”, όπου και ο 2^ος σταθμός του αγώνα. Στο σημείο εκείνο η μικρή διαδρομή (Lycoporta race) χωριζόταν από την μεγάλη. Η μικρή διαδρομή μετά από μία πανέμορφη σύντομη κόψη και ένα ακόμα ανηφορικό μικρό κομμάτι κατηφόριζε μέχρι το Σούβαρδο.

Στη μεγάλη διαδρομή βέβαια τα δύσκολα ήταν μπροστά μας. Πρίν από αυτά όμως, ένα σχετικά επίπεδο και δρομικό κομμάτι 2 περίπου χιλιομέτρων σε οδηγούσε στην αρχή της ανάβασης, περίπου στο ύψος του χιονοδρομικού κέντρου. Εδώ εντύπωση μου προκάλεσε για ακόμα μια φορά, ότι πολλές φορές χρειάστηκε να φωνάξω σε δρομείς μπροστά μου γιατί είχαν βγει εκτός διαδρομής, παρά την σαφέστατη σηματοδότηση. Δεν θέλω να σκεφτώ τι θα γινόταν αν είχε και ομίχλη ή κακοκαιρία…

Έτσι λοιπόν θα ήθελα να επισημάνω και πάλι: ας μην βάζουμε το κεφάλι κάτω και τρέχουμε, ας ψάχνουμε για τα σημάδια πρώτα και μετά για τον ρυθμό μας, ας κοιτάμε να είμαστε εντός της διαδρομής πρώτα και μετά πως θα περάσουμε τους μπροστινούς μας, γιατί τελικά αν χάσουμε τη διαδρομή, θα βγούμε σίγουρα εκτός ρυθμού και στόχου και σίγουρα πολύ πίσω από τους αθλητές που παλεύαμε να περάσουμε.   

Στα του αγώνα λοιπόν, ο 3^ος σταθμός του αγώνα σηματοδοτεί και το ξεκίνημα ενός πολύ κουραστικού vertical κομματιού περίπου 3 χιλιομέτρων σε πετρώδες μονοπάτι, το οποίο κινείται όμως σε φανταστική ατμοσφαιρική κόψη, και καταλήγει που αλλού, στον Αρίσταρχο. Στην μέση της ανηφόρας αυτής, όπως και σε διάφορα άλλα σημεία της διαδρομής συναντούσες διασώστες της Ε.Ο.Δ. έτοιμους να παράσχουν κάθε βοήθεια. Στο σημείο αυτό αξίζει να αναφέρω ότι η Διοργάνωση για 1^η φορά φέτος μερίμνησε να έχει και Ιατρό στον τερματισμό, και μάλιστα εξειδικευμένο στα extreme sports, την Κατερίνα Γραφανάκη.

Ο Αρίσταρχος λοιπόν, ή «Αστεροσκοπείο Αιμίλιος Χαρλαύτης», ανήκει στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών και επιλέχθηκε να τοποθετηθεί εκεί γιατί είναι από τα σημεία της Ευρώπης με τη χαμηλότερη φωτορύπανση και το τηλεσκόπιο είναι συνήθως πάνω από τα σύννεφα, και αποτελεί ένα από τα υψηλότερο τηλεσκόπια στην Ευρώπη. Ο αγώνας περνάει σχεδόν δίπλα από την επιβλητική αυτή κατασκευή.

Στην κορυφή της Νεραιδόραχης (υψόμετρο 2315μ) βρίσκεται και ο 4^ος σταθμός, όπου εκεί εκτός από τροφοδοσία είχες την ευκαιρία να απολαύσεις ένα πανοραμικό των γύρω κορυφών, με την μικρή και μεγάλη Ζήρια από την μια πλευρά και την επιβλητική και κακοτράχαλη οροσειρά του Ερυμάνθου από την άλλη. Φυσικά σε πρώτο πλάνο, ο Αρίσταρχος, τον οποίο γρήγορα αποχαιρετίσαμε ξεκινώντας την κατηφορική πορεία πάνω στο ποδηλατικό μονοπάτι που οδηγεί γρήγορα στην βάση του χιονοδρομικού. 

Εδώ με ξάφνιασε ευχάριστα η αλλαγή της διαδρομής, σε σχέση με την 1^η χρονιά του αγώνα, όπου η κατηφόρα αν και απότομη ήταν σαφώς ευκολότερη, αφού πλέον δεν έτρεχες μέσα από την πίστα του σκί. Η διαδρομή λοιπόν κάπου στο μέσο της στρίβει αριστερά για να πλησιάσει προς το εγκαταλελειμμένο ορειβατικό καταφύγιο του Χελμού και από εκεί φτάνει μέσω ενός επίπεδου χωματόδρομου-πίστας σκι στη βάση του χιονοδρομικού κέντρου όπου βρίσκεται και ο 5^ος σταθμός του αγώνα. 

Από εδώ, διασχίσαμε πάλι αλλά από άλλη πλευρά τον Ξηρόκαμπο και με κάποια σκαμπανεβάσματα σε σκιερό πλέον και δασώδες μονοπάτι φτάσαμε στο σημείο που διαχωρίστηκαν νωρίτερα οι δύο διαδρομές. Έτσι παίρνοντας το εν γένει κατηφορικό πετρώδες μονοπάτι, εκτός από ένα βασανιστικό ανηφορικό χιλιόμετρο, μέσα στα έλατα πάλι και περνώντας τον 1^ο (πριν) και 6^ο πλέον σταθμό του αγώνα έφτασα στον τερματισμό. Εκεί ο κόσμος καταχειροκροτούσε όλους τους αθλητές ενώ μικρά παιδάκια σου πέρναγαν το καλαίσθητο μετάλλιο στον λαιμό. “Λίρα εκατό” το τρεχούμενο παγωμένο νερό από την πηγή στην πλατεία του χωριού, ότι έπρεπε για τα καταπονημένα πόδια των δρομέων.  

Μετά και τον τερματισμό σχεδόν όλων των δρομέων, έγιναν και οι απονομές, με τα πρωτότυπα χειροποίητα στεφάνια για τους πρώτους και τις πρώτες των 2 αγώνων. Τους νικητές και τα αναλυτικά αποτελέσματα του αγώνα μπορείτε να τα δείτε εδώ…..

Σημεία που μας άρεσαν ήταν και πάλι η εξαιρετική δουλειά στον καθαρισμό και την σήμανση των μονοπατιών, το γραφικό Σούβαρδο (σημείο εκκίνησης και τερματισμού), η ζεστή ατμόσφαιρα των κατοίκων και των εθελοντών καθώς και η ατμοσφαιρική εμπειρία να τρέχεις στην κορυφογραμμή της Νεραιδοράχης. Επίσης όπως προανέφερα το δώρο της διοργάνωσης ξέφυγε και πάλι από τα συνηθισμένα “τεχνικά” μπλουζάκια και πλέον έχει δημιουργήσει υψηλές προσδοκίες για τις επόμενες χρονιές…

Αν κάτι επιδέχεται βελτίωσης, είναι το κόστος συμμετοχής, όπου όμως αξίζει να σημειωθεί ότι και εδώ οι διοργανωτές πρωτοτύπησαν προσφέροντας μειωμένη τιμή αν κατέθετες νωρίς την συμμετοχή σου, όπως γίνεται και στο εξωτερικό κατά κόρον δηλαδή.

Διαπίστωσα λοιπόν και φέτος ότι παρότι μιλάμε για γνήσιο αγώνα Skyrunning, με απόκρημνες και γυμνές κόψεις, με κορυφές που τις πατάς και δεν τις βλέπεις μόνο, σήμα κατατεθέν του συγκεκριμένου τύπου αγώνων, ο Αρίσταρχος σου προσφέρει και αρκετά χιλιόμετρα τρεξίματος σε δάσος, ενώ δεν λείπουν και ευχάριστα διαλείμματα επίπεδων δρομικών χιλιομέτρων.

Είμαι πεπεισμένος, πως παρά την ιδιορρυθμία και την δυσκολία του, ο Αρίσταρχoς πλέον καθιερώθηκε στους ορεινούς αγώνες μεσαίας απόστασης, και ότι κάθε Σεπτέμβρη αυτή η ορεινή γωνιά της Αχαΐας θα σφύζει από ορεινούς και όχι μόνο δρομείς, που αναζητούν πραγματική εμπειρία Skyrace, σε μικρή απόσταση από την Αθήνα.  

Χρήστος Κατσιρόπουλος