Όσο αφορά το ρεκόρ διάσχισης, ήταν πολύ δύσκολη η προσπάθεια, κυρίως λόγω του γεγονότος ότι η διαδρομή περνούσε συνεχώς από ποτάμια με πολλά νερά - τα οποία αναγκαστικά διέσχιζε - με αποτέλεσμα να έχει πρόβλημα με φουσκάλες και έντονο πρήξιμο στα πόδια της. Ταυτόχρονα, οι διακυμάνσεις των καιρικών συνθηκών ήταν πολύ έντονες με αποκορύφωμα την τροπική καταιγίδα Beryl που χτύπησε το κομμάτι που βρισκόταν η Van Deren κατά την 21η ημέρα της διάσχισης. Η μεγάλη αυτή αθλήτρια δεν πτοήθηκε από τους ανέμους που σάρωναν την περιοχή, συνέχισε και ολοκλήρωσε την προσπάθεια της δηλώνοντας πώς ότι και να την βρήκε στην διάρκεια του αγώνα της το ξεπέρασε με την βοήθεια ομαδικής δουλειάς από τους φίλους που την συνόδευαν και ότι ελπίζει με βάση τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν και την δημοσιότητα που πήρε το γεγονός, το μονοπάτι να βελτιωθεί και να συντηρηθεί όπως πρέπει.

Δεν είναι εύκολο να προσεγγίσει κάποιος την τραγική και συνάμα απίθανα ανατρεπτική και διδακτική ζωή της γυναίκας / αθλήτριας Diane Van Deren. Αποτελεί έναν θρύλο του παγκόσμιου ultra-trail αλλά και μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ανθρώπου που μέσα από το τρέξιμο στα βουνά κατάφερε να ξεπεράσει το μεγάλο πρόβλημα υγείας που την έφερε στα όρια της πριν μερικά χρόνια.

Η Diane, γεννημένη στο Littleton του Colorado , ήταν πολύ καλή σε ότι είχε σχέση με τον αθλητισμό απο μικρή, με ιδιαίτερη έμφαση αρχικά στο μπάσκετ όπου έφτασε να παίζει στην ομάδα της πολιτείας και αργότερα στο τένις όπου είχε κερδίσει το κολεγιακό πρωτάθλημα των Ηνωμένων Πολιτειών.

Μορφωμένη (πτυχιούχος του Πανεπιστημίου του Τέξας σε θέματα επικοινωνίας) και παντρεμένη με δυο παιδιά, γεύτηκε την άσχημη πλευρά της ζωής το 1989, ενώ ήταν έγκυος στο τρίτο της παιδί. Ο εφιάλτης που της παρουσιάστηκε ήταν επιληπτικές κρίσεις βαριάς μορφής, ενώ όπως αποδείχτηκε αργότερα δεν ήταν η πρώτη της κρίση που ήρθε σε αυτήν την ηλικία, αλλά είχε και μια σε ηλικία 16 μηνών που είχε θεωρηθεί μεμονωμένο περιστατικό από τους γιατρούς.

Τα χρόνια που περνούσαν όμως έφερναν επιβάρυνση στην συχνότητα και το μέγεθος των επιληπτικών κρίσεων που πάθαινε, με αποτέλεσμα να αποφασίσει τελικά να κάνει μια υψηλού ρίσκου επέμβαση, εφόσον πλέον ο κίνδυνος να μείνει φυτό ή να σκοτωθεί στις καθημερινές της δραστηριότητες ήταν μεγάλος. Επί ένα διήμερο, το 1997, έμεινε καλωδιωμένη στο νοσοκομείο ώστε να έρθει σε κατάσταση κρίσης και οι γιατροί να μπορέσουν μελετήσουν τον εγκέφαλο της. Η ίδια διηγείται ότι όταν είδε μετά σε βίντεο την κρίση που έπαθε στο νοσοκομείο, τρόμαξε απίστευτα και λυπήθηκε την οικογένεια της που την έβλεπε συχνά σε αυτήν την κατάσταση! Το θετικό στοιχείο όμως ήταν ότι ανακάλυψαν που είναι το πρόβλημα και με την εγχείρηση που έγινε αφαιρέθηκε ένα κομμάτι του λοβού, σε μέγεθος μπάλας του γκολφ, ώστε να απαλλαγεί από την επιληψία...

Η εγχείρηση την απάλλαξε βέβαια από αυτό το πρόβλημα, αλλά της αφαίρεσε και κάποιες πολύ σημαντικές λειτουργίες του εγκεφάλου, που όλως παραδόξως χρειάζονται στο τρέξιμο στην φύση, την δραστηριότητα δηλαδή που της έδινε βοήθεια και κουράγιο! Έχασε λοιπόν λόγω της αφαίρεσης κομματιού του λοβού την αίσθηση του χρόνου, την βραχεία μνήμη και κυρίως την ικανότητα προσανατολισμού (navigation)! Υπο το πρίσμα αυτό λοιπόν, οι αγώνες και οι επιτυχίες της Diane που έγιναν μετά από το 1997, αποτελούν απίστευτο παράδειγμα θέλησης και ικανότητας του ανθρώπου να προσαρμόζεται σε νέα δεδομένα και είναι πρωτοφανείς. Παραπονιόμαστε συχνά ότι χανόμαστε σε έναν αγώνα. Φανταστείτε έναν άνθρωπο που τρέχει ανταγωνιστικά αγώνες 100 και πάνω μιλίων χωρίς τις ιδιότητες που προαναφέρθησαν!

Το 2003 έτρεξε το πρώτο της 100 miler (Bighorn trail), παρά τις αρνητικές γνώμες των γιατρών, και τερμάτισε σε πολύ καλή κατάσταση τον αγώνα των 4.000 μέτρων υψομετρικής στα βουνά του Wyoming. Δεν είχε σκοπό να κάνει άλλο 100άρι, αλλά όλα άλλαξαν ξαφνικά όταν λίγες μέρες μετά επισκέφτηκε το ίδρυμα για επιληπτικά παιδιά που εδρεύει στο Colorado και κατά την διάρκεια της ομιλίας της την διέκοψε ένα μικρό κοριτσάκι, και την ρώτησε αν θα ξανατρέξει τόσο μεγάλο αγώνα...Η αλήθεια είναι ότι ο μόνος λόγος που έκανε το Bighorn 100 miler ήταν για να αποδείξει στους γιατρούς ότι κάνουν λάθος για το ότι δεν πρέπει να συνεχίσει να τραβάει τον οργανισμό της στα όρια του. Προς μεγάλη της έκπληξη το μικρό κοριτσάκι την ρώτησε αν θα της αφιερώσει τον επόμενο μεγάλο αγώνα που θα τρέξει! Ξαφνικά βρέθηκε στο σημείο όλα τα παιδάκια να αρχίσουν να φωνάζουν να τους αφιερώσει τον επόμενο αγώνα και η Diane αμέσως κατάλαβε ότι μέσα από αυτήν την πλατφόρμα θα μπορούσε να βρει έναν στόχο, και αυτός ήταν το να τραβήξει την προσοχή όλων σε αυτήν την τρομερή παθολογική κατάσταση, που πλήττει πολλά παιδιά παγκοσμίως. Σύμφωνα με τα στοιχεία, 1 στα 10 παιδιά θα πάθει μια κρίση στην διάρκεια της ζωής του, 1 στα 50 παιδιά έχουν ελαφριά ή βαριά επιληψία και το ίδιο ισχύει για 1 στους 100 ενήλικες, νούμερα διόλου ευκαταφρόνητα!

Παρακινούμενη πλέον από τον σκοπό της, έτρεξε το 2003-2004 αρκετούς μεγάλους αγώνες 50 και 100 μιλίων, με αποτέλεσμα να κερδίσει το "Everest Award Nomination for Female Trail Runner of the Year"! Κάποιοι απο τους αγώνες ήταν το San Diego 100-Miler Endurance Run, 2003 (1η θέση γυναικών), Bear Trail 100-Miler, 2003 (3η), Leadville Trail 100-Miler, 2003 (5η), Hard Rock 100-Miler, 2004 (9η γενικής!), The North Face Ultra Trail Tour de Mont Blanc 155K, Mont Blanc, France, 2004 (7η γυναίκα), Alaska Susitna 100-Miler (6η γενικής και μόνη γυναίκα που το τόλμησε!) και άλλα..

Η Diane όμως δεν έμεινε στους "συμβατικούς" αγώνες των 100 μιλίων. Το 2008, μπήκε σε έναν από τους πιο δύσκολους αγώνες υπεραπόστασης στον πλανήτη. Το περίφημο Yukon Arctic Ultra 300-miler footrace, ο οποίος διεξήχθη εκείνη την χρονιά σε θερμοκρασίες που άγγιζαν - ιδιαίτερα τις πρωτες μέρες - τους -48 βαθμούς Κελσίου! Μια χρονιά πριν (2007), μαζί με την πολύ καλή αθλήτρια Kami Semick είχαν επιχειρήσει το Alaska's Iditarod Invitational - 350 miler με σκοπό να καταρρίψουν το ρεκόρ διαδρομής, αλλά αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν μιας και η θερμοκρασία έπεσε την 3η μέρα στους -71 βαθμούς Κελσίου...Το 2008 όμως στο Yukon, ήταν η σειρά της. Ήταν πρώτη, με 5 ώρες διαφορά από τον μόνο αθλητή που έμενε στον αγώνα (Chris Hamerlinck - Ολλανδός) και μπήκε με δύναμη στον σταθμό ανεφοδιασμού 79 μίλια πριν το τέρμα. Είχε τις δυνάμεις να συνεχίσει ακάθεκτη αλλά αυτό που την προβλημάτιζε ήταν....αν θα έβρισκε την διαδρομή!!! Η επέμβαση της είχε όπως είπαμε αφαιρέσει σημαντικές ικανότητες...Είπε το πρόβλημα της στον race director (R. Pollhammer), ο οποίος είδε ότι υπήρχε πολύ καλή πιθανότητα να έχει την πρώτη γυναίκα νικήτρια στα έξι χρόνια του αγώνα, απλά έπρεπε να της δείξει τον δρόμο! Ένας αθλητής (εθελοντής) την συνόδεψε και η Van Deren τερμάτισε νικήτρια σε 7 μέρες, 17 ώρες και 25 λεπτά...

Έχει τερματισει 5 φορές το πολύ δύσκολο Hardrock 100 miler, και το 2007 ανακηρυχτηκε νικήτρια του Trail Runner Trophy Series Ultramarathon Champion, κερδίζοντας εκείνη την χρονιά 2 αγώνες 100 μιλίων και εναν 150 μιλίων! To 2009 ανακηρύχθηκε Adventurer of the Year, στον περίφημο διαγωνισμό του National Geographic.

Η ζωή της βελτιώθηκε σημαντικά μετά την εγχείρηση, όσο αφορά το τρέξιμο , αλλά στην καθημερινότητα της αντιμετωπίζει μια σειρά από προβλήματα που έχουν να κάνουν με την απώλεια της βραχείας μνήμης και προσανατολισμού. Καταφέρνει όμως να τα φέρνει σιγά-σιγά εις πέρας και αυτά, με την βοήθεια και της οικογένειας της.

Στο τρέξιμο, η απώλεια της αίσθησης του χρόνου την βοηθάει σημαντικά μιας και στους μεγάλους αγώνες που κάνει το να μετράς τον χρόνο είναι καταστροφικό ψυχολογικά, όπως γνωρίζουμε όσοι έχουμε κάνει αγώνες 100 μιλίων. Επίσης, η ψυχρότητα και η απώλεια της αίσθησης του κινδύνου την έχουν σώσει μερικές φορές όπως στο Yukon 430 miles endurance run το 2009, όταν έπεσε σε παγωμένο ποτάμι, λίγα μίλια πριν το τέρμα και με πολύ χαμηλές θερμοκρασίες. Χωρίς να σκεφτεί καθόλου, βγήκε από το ποτάμι, άλλαξε κάλτσες, τύλιξε τα πόδια της με σακούλες που είχε μαζί και έφυγε...μπορούσε να πεθάνει από υποθερμία ή από το άγχος της κατάστασης, αλλά δεν μπορεί να νιώσει τέτοια συναισθήματα και αυτό την κάνει τρομερή στην αντοχή στην καταπόνηση και τις ακραίες συνθήκες!

Η Van Deren τα τελευταία χρόνια τρέχει κυρίως για φιλανθρωπικούς σκοπούς για το ίδρυμα Miles for a Mission, που μαζεύει χρήματα για το Graig Hospital για ασθενείς με προβλήματα σπονδυλικής στήλης και εγκεφάλου. Επίσης, το ίδιο πράττει για ιδρύματα που έχουν σχέση με την επιληψία που ήταν και είναι ο μεγάλος σταθμός της ζωής της, Συνεχίζει βέβαια σε πολύ υψηλό επίπεδο, όπως αποδεικνύεται και από το ρεκόρ διάσχισης του North Carolina Trail FKT που παρουσιάσαμε σήμερα.

Η φράση που την συνοδεύει πάντα ειναι "Ultrarunning is extremely physical, but when I get out there, life is so simple. Any other details (like pacers, crew and trying to memorize course directions) are merely distractions".

Είναι πολύ αγαπημένη στην αθλητική κοινότητα διότι νοιάζεται πολύ για τους πιο αργούς αθλητές καθώς και για συναθλητές της που παρουσιάζουν προβλήματα στη διάρκεια αγώνων. Το παρατσούκλι της στην Αμερική είναι "mother hen of ultrarunning", μιας και πολλές φορές έχει εγκαταλείψει τις δικές της φιλοδοξίες σε έναν αγώνα για να βοηθήσει άλλους αθλητές. Γνωστότερο παράδειγμα στο Hardrock όπου συνόδεψε μέχρι τέλους αθλητή με υποθερμία εγκαταλείποντας τον δικό της στόχο!

Η αγάπη της για την φύση είναι μεγάλη και σε συνδυασμό με τον τρόπο που σκέφτεται έχει επίσης οδηγήσει σε περιστατικά αξιομνημόνευτα. Χαρακτηριστική ιστορία, όταν τρέχοντας στον αγώνα Pikes Peak βρήκε ενα μικρό ελαφάκι εγκαταλελειμμένο από την μητέρα του που είχε σκοτωθεί από ενα αιλουροειδές (cugar). Αντί να συνεχίσει, το πήρε αγκαλιά και επέστρεψε στην αρχή κάνοντας πάνω απο 15 μίλια με το ζωάκι στην αγκαλιά της! Το ελαφάκι τελικά το πήγε σπίτι της, το μεγάλωσε 2 εβδομάδες και το παρέδωσε στην αντίστοιχή υπηρεσία.

Η ζωή της Van Deren είναι τραγική μεν, αλλά και αισιόδοξη συνάμα και σίγουρα δίνει πολλά μαθήματα σε όλους μας. Είναι μια μεγάλη αθλήτρια με μεγάλη καρδιά και μη συμβατικό μυαλό...Νομίζω ότι αξίζε να γνωρίζουμε την ιστορία της…

Δημήτρης Τρουπής